wie reist er weleens alleen?

[mkrechting]

De afgelopen 3 jaar ben ik met de camper solo naar het zuiden gegaan om 5 of 6 weken aan de Hollandse winter te ontsnappen. Dit coronajaar echter helaas niet. Ik reis alleen , simpelweg omdat ik gepensioneerd ben en mijn vrouw nu nog 4,5 jaartjes door moet werken om ook van haar pensioen te kunnen genieten. Dat is uiteraard het gevolg van het feit dat ze jonger is dan ik, maar ook omdat ze haar werk nog steeds uitdagend vindt en ook de drive heeft om de eindstreep te halen. Gevolg is dus wel dat ik de camper veel vaker solo gebruik dan wij samen. Los van die winterreizen ben ik ook graag op pad om allerlei miniatuurauto-beurzen te bezoeken in Engeland. Of naar de Nurburgring of Spa/Francorchamps voor oldtimermeetings en races.

Tijdens de langere reizen kom ik op allerlei camperplaatsen allerlei NL'ers tegen en dat is in 97% van de tijd steevast een echtpaar. Weinig sologangers. Het gehalte aan hondjes vind ik altijd wel weer opvallend, zeker bij die sologangers, die hebben vrijwel altijd een hond mee als gezelschap. Dat begrijp ik wel, je kunt er tegenaan kletsen en bij het uitlaten kom je altijd weer andere hondenbezitters tegen die een praatje maken. Zelf ben ik meer een kattenmens en dat laat wat lastiger uit. Opvallend vaak zijn die sologangers vrouw, die dan ook nog eens aardig lang op pad blijken te zijn. Ook vaak met een hondje dat tevens dienst doet als een vorm van beveiliging. Het is een fascinerende wereld. Zelf moet ik altijd uitleggen dat ik bewust alleen op pad ben en niet vanwege het feit dat ik gescheiden of weduwnaar ben. Vorig jaar kwam ik een wat oudere man tegen die voor het eerst weer op pad was met de camper zonder zijn vrouw. Zijn vrouw was enige maanden eerder tijdens een reis overleden en op aanraden en enige dwang van zijn dochter was hij toch maar weer naar Spanje gegaan. Het viel hem duidelijk zwaar om alles alleen te ondernemen en de plaatsen te bezoeken die hij nog kende van eerdere reizen met zijn echtgenote. In dat gesprek heb ik hem geprezen voor zijn doorzetten en geprobeerd het beeld te schetsen dat het goed is om de gelukkige herinneringen aan plaatsen en situaties levend te houden en daar eigen ervaringen aan toe te voegen. Maar vooral ook om nieuwe dingen te gaan bekijken en te ervaren. Mijn advies aan hem was om dat op te schrijven om daar later nog eens op terug te komen. Om de reis te delen met zijn dochter. Wat hem nog het meest beangstigde was het idee dat ook hij plotseling zou kunnen overlijden, net als zijn vrouw. Hij was vooral bezorgd over zijn hondje dat dan alleen in de camper zou zitten. Ik probeerde hem gerust te stellen dat hij waarschijnlijk door het geblaf van de hond vrij snel gevonden zou worden en de hond wel herenigd zou worden met zijn dochter. Maar dat hij wel met zijn dochter zou moeten praten over die angst en wat zij samen over zijn toekomstige overlijden zouden moeten afspreken en regelen. En dat maak je dan allemaal mee op een kiezelig veldje aan het strand van Vinaros op een middag in februari. Het geeft je te denken......

[travelscout]

Zo kwamen we vele jaren geleden in februari een Fin tegen (80+).
Ook aan een strand daar ergens beneden in spanje/portugal, zo 'n 8000kms van huis.
Was immers goed tegen o.a. zijn reuma; een beetje zon en warmte.
Zijn vrouw bleef bewust achter in finland.
Maar ook zeer bewust: zónder huisdieren.
Zo bespraken we een situatie waarin hij onverwacht zou overlijden en hoe dat verder zou gaan.

Ik krijg er nog steeds de koude rillingen van om een en ander te visualiseren.
En dan vooral als camper-buurman voor één nacht.

Maar eerlijk gezegd leek hij me zelfs daar over toch ook,
allemaal erg goed over nagedacht te hebben .
Soi!