Wat zegt wikipedia: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Klitten ... ingstukken.
Het artikel:
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20200918_95586366 welliswaar een betaal artikel, maar de tekst vind je onderaan.
En toen dacht ik.... Als zowel Hoofdnoorman als Kampo nu eens de ontstaansgeschiedenis en het gebruik van klittenband zouden willen lezen, dan worden ze waarschijnlijk weer wat slimmer.
Waarop Kampo schreef, iets wat ook wel ik dacht, onnodig om hier trouwens te roepen 'ik dacht dat ook'jan- schreef: ↑ma 20 jul 2020, 21:34Rudy: heb jij je panelen nu ook met klittenband bevestigd of zit het nog als: viewtopic.php?f=10&t=8450589&start=127 ?Hoofdnoorman schreef: ↑wo 10 jun 2020, 22:01Het paneel moet je dus niet kitten.
Mooi is om dit speciale klittenband te gaan gebruiken. Op de breedte van jouw paneel moet je ongeveer 5 stroken in de lengte hebben. Hier is speciaal klittenband voor deze doeleinden. https://www.klittenband-outlet.nl/klitt ... vestiging/
Op de voorkant maak je een z- profiel zodat de wind er niet onder kan slaan tijdens rijden.
Dat kun je bij de link bestellen. Let op, er gaan geen twee lengtes uit. Misschien op maat bestellen.https://www.aluparts.nl/product/alumini ... gIhI_D_BwE
Als het ware zit het boutje in het z- profiel, Verder 3 moertjes op het boutje, mogelijk 2. Als het paneel op de plaats ligt, vallen de moertjes precies in de zeilringen (mits goed afgetekend). Nu kan dat paneel geen kant op als er ook nog de speciale klittenband gebruikt wordt.
Denk er aan als je ook voor achter dit profiel maakt. Heel waarschijnlijk zijn de zeilogen er handmatig ingezet. Dus kan er maat verschil zijn. (Ik ben er in getrapt. Ik had voor 3 panelen profielen gemaakt en slechts één was prima.)
En hierbij de volledige tekst:
Na een boswandeling hangen ze vol. Vol met witte stipjes. En hoe hard George de Mestral en zijn hond Milka die ook proberen te verwijderen, ze blijven plakken. De nieuwsgierige Zwitsers legt de stipjes onder zijn microscoop: het blijken de haartjes te zijn van de grote klit, een bosplant. Haartjes met een haakje, waardoor ze overal blijven kleven. Eureka! Het idee voor velcro is geboren.
Het lijkt of de hele wereld met klittenband aan elkaar hangt. Kijk ik eens rond mij, zie ik: mijn sportschoenen met velcrosluiting, de kabelbinder aan mijn computer met velcrostrip, een jas met velcro aan de polsen, en buiten in de tuin hangt een jong boompje met een velcrostrip aan een steunpaaltje.
Klittenband, dus. Vaak wordt gedacht dat het komt van vastklitten. Dat ook. Maar initieel komt het van de grote klit, de bosplant waarbij de Zwitserse ingenieur George de Mestral in 1941 zijn inspiratie vond. Als kind was De Mestral al een uitvinder. Op zijn twaalfde tekende hij een speelgoedvliegtuigje dat op ijs kon landen, hij liet zijn vader er een patent op vragen. Op het einde van zijn leven vond hij nog een nieuwe aspergeschiller uit, maar De Mestral zal herinnerd worden als de uitvinder van velcro, een samentrekking van velvet en crochet. Of: fluweel en haken.
Twee weken knippen
Haken en ogen. Dat is het geheim van de haartjes van de grote klit. Haartjes met op het uiteinde een haakje. Zo haken ze zich vast aan alles wat oogjes of lusjes heeft: gekrulde hondenharen, minuscule lusjes in onze kledij, ... “Als ik ontdek hoe ik die haken en lussen synthetisch kan namaken, kan dat een nieuwe manier worden om dingen samen te houden”, dacht George de Mestral.
Het ontstaan van velcro, of hoe een idee bleef plakken
In 1941 kwam George de Mestral op zijn velcro-idee. Het grote succes ervan heeft hij aan NASA te danken. FOTO: RR
Makkelijker gedacht dan gedaan, zo stelde De Mestral vast tijdens zijn rondgang bij Europese plasticproducenten. “Onuitvoerbaar”, zeiden ze over het velcro-idee. Lusjes, dat konden ze wel maken. Maar die haakjes, dat was andere koek. Want ze moesten flexibel genoeg zijn om tijdens de lostrekking te onthechten, zonder te breken. En de chemische formule daarvoor was nog niet gevonden.
Maar De Mestral bleef zoeken, en in Lyon vond hij een producent wiens nylon wel aan het buigen maar niet barsten-principe voldeed. Probleem: die lusjes konden machinaal worden gemaakt, maar de haakjes niet. Dat moest manueel gebeuren. “Geen probleem. Dat doe ik zelf wel”, zei De Mestral. Hij bestelde een grote strook lusjes, waarvan hij een deel met engelengeduld en een minuscuul schaartje tot haartjes met een haakje begon te knippen. Dat moest telkens weer in dezelfde hoek gebeuren, anders zouden de haakjes niet in de lusjes haken.
Na twee weken knippen, kon De Mestral eindelijk testen. Met succes. De haakjes en de lusjes hielden elkaar stevig vast. De Mestral vroeg meteen een patent aan. Maar hij kon toch niet voor de rest van zijn leven lusjes gaan knippen?
De ruimte in
Tot hij op een dag het licht zag in een kappersstoel. en op een dag de kapper met een tondeuse de haren van de ingenieur kortte, zag hij het licht. Die tondeuse knipte alle haartjes in identiek dezelfde hoek. Dat was het! Twee dagen later was De Mestral al een grote tondeuse aan het ontwerpen, waarmee hij supersnel de lusjes tot haakjes kon kippen.
Velcro ging begin jaren zestig in massaproductie. Maar de wereld reageerde lauw. Wat kunnen we daarmee nu doen? Tot NASA, het Amerikaanse luchtvaartprogramma, in velcro de oplossing zag voor een groot probleem: hoe zorgen we ervoor dat tijdens een ruimtevlucht objecten aan de capsulewand blijven hangen? Toen NASA velcro ook ging gebruiken voor de pakken van de ruimtevaarders, was velcro plots space age-hip.
Wastip
Volgens Lieva Van Langenhove, professor in de vakgroep textiel van de UGent, is er niet zoveel verschil tussen de velcro van nu en die van George de Mestral. “Alleen het materiaal is verbeterd, zodat er minder slijtage is. Vooral de haakjes blijven daarvoor gevoelig, omdat ze door veelvuldig gebruik niet meer ze vlot terugkeren naar hun gebogen vorm.”
Het ontstaan van velcro, of hoe een idee bleef plakken
FOTO: SS
Ook door veelvuldig wassen verslijt velcro. “Te hoge temperatuur verzwakt de haakjes. En ook doordat ze zich in de trommel steeds aan ander wasgoed vasthaken en dan weer worden losgetrokken, verslijten ze sneller. Daarom: kleef de velcrostroken dicht voor het wassen.”
Maar daarnaast kent velcro alleen maar voordelen, zegt Van Langenhove. “Het is én goedkoop én makkelijk in productie én het werkt heel goed. Het enige nadeel is misschien de dikte. In een kledingstuk kan je een velcrohechting niet discreet wegstoppen. Tegelijk kan het ook handig zijn: zo kun je op de skipiste, met je handschoenen aan, toch de velcrosluiting van je vest opentrekken.”
Of snel je sneakers uittrekken. Of in één ruk je portefeuille openen. Of … En zo houdt velcro vandaag, 60 jaar na de uitvinding van De Mestral, nog steeds de wereld samen.
Toen echt ik.... Ja maar ze schrijven zoveel onzin in de kranten, dus op zoek naar een betere bronvermelding.
https://www.nasa.gov/offices/ipp/home/myth_tang.html
